SZD-49 Jantar K - PiotrP

Powstała w połowie lat 70-tych klasa szybowców 15-metrowych FAI stawała się coraz popularniejsza. Wychodząc naprzeciw zapotrzebowaniom rynku Szybowcowy Zakład Doświadczalny postanowił opracować wersję klapową cieszącego się dużą popularnością Jantara Standard 2. Pod kierunkiem inż. Władysława Okarmusa opracowano wersję rozwojową tego szybowca, oznaczoną SZD-49 Jantar K wyposażoną w skrzydło z klapą, oraz klapolotką. Oblot prototypu (SP-2583, X-143) miał miejsce 10.10.1978 r. w Bielsku. Konstrukcja wykazała jednak szereg wad, przez co zrezygnowano z kontynuacji programu. Przechowywany w SZD prototyp stał nieużytkowany do początku 1981 r. gdy z inicjatywy członków Koła Naukowego Lotników, SZD przekazał Politechnice Warszawskiej dwa prototypy: SZD-49 Jantar K oraz pierwszy egzemplarz SZD-50, późniejszego Puchacza. Jantar K nie nadawał się do normalnej eksploatacji, w związku z czym pod koniec czerwca 1981 r trzech studentów II roku MEL-u: Jan Freundlich, Stanisław Rogowski i Tomasz Grabowski odwiedziło SZD w celu przejęcia prototypów, oraz modernizacji jednego z nich tak, aby nadawał się do lotu. Na miejscu stwierdzono, że łatwiejszy do modyfikacji będzie Jantar K, i w lipcu po konsultacjach z konstruktorem dokonano zmian w dokumentacji konstrukcyjnej polegających na likwidacji układu napędowego klapy i klapolotki, a w jego miejsce montaż układu napędowego lotki identycznego z tym jaki stosowano w Jantarze Std 2, oraz likwidację klap. Dokonano tego przez zdjęcie lakieru z części spływowej skrzydeł i natarcia klap, i zalaminowanie szczelin w foremniku dla zachowania geomertii profilu. Tak zmodyfikowane skrzydło posiadało własności takie jak seryjny Jantar Std 2, a po wprowadzeniu obowiązujacych typ biuletynów, wyszpachlowaniu i pomalowaniu skrzydeł szybowiec niczym zewnętrznie nie różnił się od seryjnych. W czasie wakacji 1982 r kolejna grupa studentów MEL (m.in: Anna Pacześniak, Robert Adamczewski, Wojciech Giemza, Wojciech Michalik, Krzysztof Michalak i nie żyjący już Stanisław Rogowski (zginął tragicznie na motolotni własnej konstrukcji)) w ramach praktyk dokończyła remont szybowca i jesienią szybowiec po oblocie (oblotu po remoncie dokonal p. Smielkiewicz) i nadaniu klasy przyholowano do Warszawy. Ponieważ okazało się, że jakość lakierowania skrzydeł nie była zadowalająca, zimą 1982/83 grupa studentów pod kierownictwem Jarosława Starzyckiego doprowadziła skrzydła do bardzo dobrego stanu, a szybowiec potem służył na letnich obozach KNL-u do realizacji kilku programów naukowych (np. pomiarów biegunowej, czy testów pierwszego polskiego wariometru elektrycznego). Obecnie stanowi on własność Koła Naukowego Lotników przy Politechnice Warszawskiej i uytkowany jest przez Aeroklub Warszawski na podstawie umowy o współpracy pomiędzy Instytutem Techniki Lotniczej i Mechaniki Stosowanej Politechniki Warszawskiej i Aeroklubem.