MIP Smyk - PiotrP

Feliks Pawłowicz

W dniu 1 października 1937 roku na lotnisku Aeroklubu Warszawskiego na Mokotowie oblatany został przez pilota Aleksandra Onoszkę motoszybowiec "Smyk". Ciekawa ta konstrukcja, zbudowana przez zespół młodych studentów Politechniki Warszawskiej z inicjatywy Jerzego Płoszajskigo, już w w pierwszych lotach wykazała bardzo dobre własności i nie zawiodła nadziei swoich budowniczych.

Charakterystyczną cechą motoszybowca "Smyk" było podwozie chowane w kadłubie, czego nie posiadały inne polskie konstrukcje lotnicze w okresie międzywojennym. Oczywiście zastosowanie chowanego podwozia wpłynęło w zasadniczym stopniu na podniesienie zalet aerodynymicznych szybowca i zwiększyło jego szybkość przelotową. System mechanizmu wysuwający podwozie rozwiązano bardzo oryginalnie. Sylwetka "Smyka" odznaczała się czytością linii i pomimo, że był to motoszybowiec, posiadała klasyczny układ samolotu. W ówczesnych czasach była to jadna z najbardziej udanych i oryginalnych konstrukcji "amatorskich". Motoszybowiec "Smyk" wyposażony był w dwucylindrowy silnik chłodzony powietrzem, konstrukcji angielskiej Scott Flying Squirrel S-2, o mocy 20 KM i dość dużym ciężarze własnym, wynoszącym wraz z wyposażeniem 50 kG.

Konstrukcja "Smyka" była całkowicie drewniana. Wolnonośny płat o zmiennym profilu, zbudowany był jako jedna całość, którą przy pomocy czterech okuć umocowano do  kadłuba. W środkowej części płata, które stanowiła jak gdyby jednoczęśnie górną część kadłuba, wbudowany był zbiornik na paliwo. Konstrukcja płata dwudźwigarowa. Krawędź natarcia do przedniego dźwigara pokryta była sklejką, tworząc szytwny keson. Od kesonu do krawędzi spływu płat był pokryty płótnem. Lotki nie posiadały na zewnątrz żadnych dźwigni i były uruchamiane przez przekładnię połączoną z łańcuchem, który przechodził przez koło zębate zamocowane w lotce (uwidocznione na rysunku). Kadłub również konstrukcji drewnianej, posiadał przekrój elipsy. Składał on się z podłużnic i wręg, tworząc budowę półkolistą, pokrytą sklejką. Po obu stronach kadłuba znajdowały się wycięcia dla podwozia, osłonięte pokrywami wykonanymi z blachy duralowej. Łoże silnikowe zbudowane było z rur stalowych, a osłona (maska) silnka z blachy duralowej. Usterzenie klasyczne, niekompensowane. Statecznik poziomy i pionowy kryty sklejką, stery natomiast posiadały pokrycie z płótna. Wszystkie dźwignie sterów znajdowały się wewnątrz. Dolna część kadłuba, stanowiła jednocześnie przedłużenie steru kierunkowego, wykonana była z blachy duralowej i mogła być bez trudności odejmowana dla kontroli mechanizmów uruchamiających stery. Wszystkie stery obracane były na łożyskach. Podwozie zaopatrzono w amortyzację oleo-pneumatyczną w głównych goleniach. Oryginalnie rozwiązana była osłona kabiny, która jednocześnie stanowiła jak gdyby część krawędzi natarcia płata przy kadłubie. Konstrukcja ta zapewniała doskonałą widoczność pod dużym kątem do przodu i na boki. Przy wsiadaniu cała osłona była odejmowana, a następnie bez trudności i szybko mogła być zakładana. Pedały steru kierunkowego wykonane były z zespawanych rurek. Kabina wyposażona była w następujące przyrządy pokładowe: licznik obrotów, wysokościomierz, wariometr i manometr smaru. Korba uruchamiająca podwozie znajdowała się po prawej stronie kabiny.

Motoszybowiec "Smyk" posiadał znaki rejestracyjne szybowców, a więc na dolnej powierzchni płatów i bokach kadłuba litery przynależności państwowej SP i numer 863. Cały motoszybowiec był polakierowany na kolor jasnokremowy (kość słoniowa), natomiast zakończenie płatów i stateczników oraz przód kadłuba ciemnoczerwone (miejsca te są zakreskowane na planie). Znaki rejestracyjne i napis na sterze kierunkowym również czerwone. Smigło naturalnego koloru lakierowanego drzewa. Wnętrze kabiny szare (popielate), a tablica z przyrządami pokładowymi - czarna.

Dane motoszybowca "Smyk"