MIP Smyk - PiotrP

Polskie szybowce i konstrukcje amatorskie
Przejdź do treści

MIP Smyk

Szybowce do 1945 > 1937 - 1945

Oblatany: 01.10.1937
Rozpiętość skrzydeł: 10,1 m
Długość: 5,7 m
Wysokość: 1,6
Powierzchnia skrzydeł: 11,5 m²
Wydłużenie skrzydeł: 9
Ciężar własny: 187 kg
Ciężar całkowity: 290 kg
Obciążenie powierzchni: 25 kG/m²
Obciążenie mocy: 14,5 kG/KM
Doskonałość: ? przy ? km/h
Prędkość opadania: 1,2 przy ? km/h
Prędkość min.: 60 km/h
Prędkość maksymalna: 160 km/h
Prędkość przelotowa: 140 km/h
Moc silnika: 16 KM
Wznoszenie: 3 m/s
Pułap: 5500 m
Zasięg: 420 km

Foto: A.Glass "Polskie konstrukcje lotnicze 1893- 1939" WKiŁ 1976
Motoszybowiec MIP Smyk

Motoszybowiec opracowany przez Ludwika Moczarskiego, Jana Idźkowskiego i Jerzego Płoszajskiego (stąd inicjały typu: MIP). Konstruktorzy ci, studiując na Politechnice Warszawskiej obrali sobie jako pracę dyplomową (pod nadzorem Prof. Gustawa Mokrzyckiego) trudny temat rozwoju słabosilnikowego motoszybowca. Prace rozpoczęto w 1935 r mając do dyspozycji tylko 5-cio konny silnik. Następnie zdobyto silnik o mocy 20 koni mechanicznych. Studenci wspomagani przez organizację Harcerską i w późniejszym czasie przez L.O.P.P (Liga Obrony Powietrznej Polski) w 1937 r. rozpoczęli budowę Smyka. Prace przebiegały dosyć opieszale, ale 01.10.1937 Smyk z zamontowanym 16 konnym silnikiem Scot Flying Squirrel (2- cylindrowy dwutakt, chłodzony powietrzem) został przez Aleksandra Onoszko, na lotnisku Mokotowskim oblatany. W 1938r dokonano drobnych modyfikacji. Z kalkulacji wynikała cena prototypu 11000 zł, a godzina lotu na 5 zł, co było wyjątkowo niewielką sumą. W 1939r przygotowywano drugi prototyp z silnikiem 32-konnym (Sarolea Albatros) ale wybuch wojny pokrzyżował dalsze plany.
Rys.: Roman Kiełpikowski
A oto artykuł z "Technika Lotnicza i Astronautyczna" nr. 4 z 1976 r. nadesłany przez kol. Kazimierza Rauchfleisch

Model redukcyjny motoszybowca "Smyk"

Feliks Pawłowicz

W dniu 1 października 1937 roku na lotnisku Aeroklubu Warszawskiego na Mokotowie oblatany został przez pilota Aleksandra Onoszkę motoszybowiec "Smyk". Ciekawa ta konstrukcja, zbudowana przez zespół młodych studentów Politechniki Warszawskiej z inicjatywy Jerzego Płoszajskigo, już w w pierwszych lotach wykazała bardzo dobre własności i nie zawiodła nadziei swoich budowniczych.

Charakterystyczną cechą motoszybowca "Smyk" było podwozie chowane w kadłubie, czego nie posiadały inne polskie konstrukcje lotnicze w okresie międzywojennym. Oczywiście zastosowanie chowanego podwozia wpłynęło w zasadniczym stopniu na podniesienie zalet aerodynymicznych szybowca i zwiększyło jego szybkość przelotową. System mechanizmu wysuwający podwozie rozwiązano bardzo oryginalnie. Sylwetka "Smyka" odznaczała się czytością linii i pomimo, że był to motoszybowiec, posiadała klasyczny układ samolotu. W ówczesnych czasach była to jadna z najbardziej udanych i oryginalnych konstrukcji "amatorskich". Motoszybowiec "Smyk" wyposażony był w dwucylindrowy silnik chłodzony powietrzem, konstrukcji angielskiej Scott Flying Squirrel S-2, o mocy 20 KM i dość dużym ciężarze własnym, wynoszącym wraz z wyposażeniem 50 kG.

Konstrukcja "Smyka" była całkowicie drewniana. Wolnonośny płat o zmiennym profilu, zbudowany był jako jedna całość, którą przy pomocy czterech okuć umocowano do  kadłuba. W środkowej części płata, które stanowiła jak gdyby jednoczęśnie górną część kadłuba, wbudowany był zbiornik na paliwo. Konstrukcja płata dwudźwigarowa. Krawędź natarcia do przedniego dźwigara pokryta była sklejką, tworząc szytwny keson. Od kesonu do krawędzi spływu płat był pokryty płótnem. Lotki nie posiadały na zewnątrz żadnych dźwigni i były uruchamiane przez przekładnię połączoną z łańcuchem, który przechodził przez koło zębate zamocowane w lotce (uwidocznione na rysunku). Kadłub również konstrukcji drewnianej, posiadał przekrój elipsy. Składał on się z podłużnic i wręg, tworząc budowę półkolistą, pokrytą sklejką. Po obu stronach kadłuba znajdowały się wycięcia dla podwozia, osłonięte pokrywami wykonanymi z blachy duralowej. Łoże silnikowe zbudowane było z rur stalowych, a osłona (maska) silnka z blachy duralowej. Usterzenie klasyczne, niekompensowane. Statecznik poziomy i pionowy kryty sklejką, stery natomiast posiadały pokrycie z płótna. Wszystkie dźwignie sterów znajdowały się wewnątrz. Dolna część kadłuba, stanowiła jednocześnie przedłużenie steru kierunkowego, wykonana była z blachy duralowej i mogła być bez trudności odejmowana dla kontroli mechanizmów uruchamiających stery. Wszystkie stery obracane były na łożyskach. Podwozie zaopatrzono w amortyzację oleo-pneumatyczną w głównych goleniach. Oryginalnie rozwiązana była osłona kabiny, która jednocześnie stanowiła jak gdyby część krawędzi natarcia płata przy kadłubie. Konstrukcja ta zapewniała doskonałą widoczność pod dużym kątem do przodu i na boki. Przy wsiadaniu cała osłona była odejmowana, a następnie bez trudności i szybko mogła być zakładana. Pedały steru kierunkowego wykonane były z zespawanych rurek. Kabina wyposażona była w następujące przyrządy pokładowe: licznik obrotów, wysokościomierz, wariometr i manometr smaru. Korba uruchamiająca podwozie znajdowała się po prawej stronie kabiny.

Motoszybowiec "Smyk" posiadał znaki rejestracyjne szybowców, a więc na dolnej powierzchni płatów i bokach kadłuba litery przynależności państwowej SP i numer 863. Cały motoszybowiec był polakierowany na kolor jasnokremowy (kość słoniowa), natomiast zakończenie płatów i stateczników oraz przód kadłuba ciemnoczerwone (miejsca te są zakreskowane na planie). Znaki rejestracyjne i napis na sterze kierunkowym również czerwone. Smigło naturalnego koloru lakierowanego drzewa. Wnętrze kabiny szare (popielate), a tablica z przyrządami pokładowymi - czarna.

Dane motoszybowca "Smyk"
Rozpiętość: 10,1 m
Długość: 5,7 m
Powierzchnia nośna: 11,5 m²
Ciężar własny: 187 kG
Ciężar w locie (z paliwem na 3 godziny): 290 kG
Prędkość max.: 160 km/h
Prędkość lądowania: 60 km/h
Pułap: 5500 m

© Piotr Piechowski
since 2002

Wróć do spisu treści